interview - city one minutes

The harsh reality seeps in every now and then

Together with Israeli artist Tammuz Binshtock, Swedish artist Jennifer Pettersson made a series for City One Minutes in Tel Aviv. Pettersson resides in The Netherlands, but she has lived in Israel between 2003 and 2005, of which one year in Tel Aviv.

“Although it’s four years ago, the Israeli society still has my interest. There are a lot of things in Israel that trouble me, but difficulties raise questions and are therefore interesting subjects to research. Most of the time I look for subjects that I reject. But other aspects of the Israeli society do attract me, aspects that I’ve never come across in my Swedish background, like the close family relations, the warmth, the spontaneity, the openness and the carelessness.” When Pettersson speaks about Israel, she mostly mentions Tel Aviv, where she has lived for one year. “I understand even less about the rest of the country. Tel Aviv is like a modern oasis in the midtst of a conservative, religious and xenophobic country. Tel Aviv feels more like home to me.” Together with her friend Tammuz Binshtock, who was born in Tel Aviv, she tried to capture the characteristics of the city in images, without using clichés. “What strikes me most about Tel Aviv is that it’s a modern city that is fairly safe because of its geographic position. It seems free from outside threats. That enables people to escape the nation’s problems and to believe that one lives in a normal country. Nevertheless the harsh reality seeps in every now and then. I wanted to record this feeling.” Pettersson and Binhstock made 24 mini-documentaries on a wide range of subjects and people. Many films are portraits of people that have something to do with the city; a paparazzi photographer, an Arabian farmer, an armed taxi driver, a cartoonist, a young woman who has the skyline of Tel Aviv tattooed on her arm, old people with their Filipino caretakers, et cetera. But she also made a few visual films, like Security, in which she films from the perspective of a security guard. Or Off Duty, a ‘one minute’ that shows people, mostly soldiers returning from their job. The film A Celebrity’s Lunch, about a paparazzi photographer who follows a local celebrity, was the only one Pettersson and Binhstock would have liked to make longer than just one minute. “So many things were happening at the same time that it was impossible for me to show everything in one minute.” In the film the photographer discovers that the celebrity has parked her car the wrong way. He has the authorities take her car away. “What we don’t get to see, is that the car is actually being taken away and that he offers her a ride to pick the car up, something he had planned to do all along.” Pettersson and Binshtock filmed and edited their 24 films within three weeks. “It felt like running a marathon. We were only focused on researching, filming and editing. We slept little and made days of 24 hours or more. When I got home last week, I went straight to a physiotherapist.” Jennifer Pettersson previously made audio one minutes. “When working for radio, there is a normal budget involved. Lots of attention is paid to it and there are high demands to take into account. With the video minutes I wanted to show that you can tell a lot within 60 seconds, despite the limited means.” The image she previously had of Tel Aviv has not really changed but did deepen. “I understand the Israeli society a little bit better. The cooperation with Tammuz was also very clarifying. We disagreed on what to film every now and then but our differences complemented each other. Being an outsider I could probably stay more objective, while Tammuz’ intimate knowledge of the city was very valuable because it enabled us to dodge the clichés.” If Jennifer Pettersson would have had one more minute, she would have liked to film the illegal Chinese laborers who waited alongside the road with their tools. They are waiting there for temporary work on construction sites. “Unfortunately we weren’t able to film it. Partly because of a law that had just come in, which makes the lives of illegal immigrants even harder. Therefore they responded even more suspicious to the camera then before. For that same reason it was hard to find Filipino caretakers who were prepared to appear in front of the camera, but we did manage to record that.” city one minutes

city one minutes - interview

De werkelijkheid sijpelt af en toe de stad binnen

Jennifer Pettersson maakte samen met de Israëlische kunstenaar Tammuz Binshtock een serie City One Minutes in Tel Aviv. Ze komt uit Zweden, woont in Nederland en verbleef tussen 2003 en 2005 in Israël, waarvan één jaar in Tel Aviv.

“Ook al is het nu vier jaar geleden, de Israëlische samenleving blijft me boeien. Er is veel in Israël waar ik moeite mee heb, maar moeilijkheden roepen vragen op en zijn daardoor interessante onderwerpen om te onderzoeken. Ik zoek vaak mijn onderwerpen in dingen die me afstoten. Maar er zijn ook positieve aspecten aan Israël die me persoonlijk aanspreken en die mijn Zweedse opvoeding me nooit hebben geleerd, zoals de zeer hechte familiebanden, de warmte, de spontaniteit, de openheid en de zorgeloosheid.” Als Pettersson het over Israël heeft, praat ze bijna altijd over Tel Aviv. “Van de rest van het land begrijp ik nog minder. Tel Aviv is een moderne oase in een verder conservatief, religieus en xenofoob land. In Tel Aviv voel ik me daardoor thuis.” In Tel Aviv heeft ze samen met Tammuz Binshtock, een vriendin die geboren is in de stad, het karakteristieke van de stad in beeld proberen te brengen, zonder te vervallen in clichés. “Het meest kenmerkende van Tel Aviv is volgens mij dat het een moderne stad is die door zijn geografische ligging relatief veilig is; vrij van de dreigingen van buiten. Dit maakt het mogelijk om aan de problemen te ontsnappen en te geloven dat men in een normaal land leeft. Toch sijpelt af en toe de harde werkelijkheid de stad binnen. Dit gevoel wilde ik vastleggen.” Pettersson en Binhstock hebben 24 mini-documentaires gemaakt over zeer uiteenlopende onderwerpen en mensen. Veel films zijn portretten van mensen die iets met de stad te maken hebben; een paparazzi-fotograaf, een Arabische groenteboer, een gewapende taxichauffeur, een graffiti-kunstenaar, een striptekenaar, een jonge vrouw die de skyline van Tel Aviv op haar arm heeft getatoeëerd, oude mensen met hun Filippijnse verzorgers, enzovoort. Maar er zijn ook puur visuele films zoals de film ‘Security’ waarin ze vanuit het perspectief van een beveiligingsbeambte heb gefilmd. Of ‘Off Duty’ die mensen, vooral soldaten, laat zien die net van hun werk komen. De film ‘A Celebrity’s Lunch’, over de paparazzi-fotograaf die een lokale beroemdheid achtervolgt, was de enige film die ze beiden graag langer hadden gemaakt dan één minuut. “Er gebeurde zoveel dat ik onmogelijk alles in een filmpje van één minuut kon stoppen.” In de film ontdekt een fotograaf dat de beroemdheid haar auto verkeerd heeft geparkeerd. Hij krijgt een wegsleepauto zo ver om haar auto op te halen. “Wat we niet zien in de film is hoe haar auto later diezelfde dag daadwerkelijk weggesleept wordt en hoe hij haar een lift aanbiedt om samen de auto op te halen, iets wat hij de hele dag al van plan was.” Pettersson en Binshtock filmden en monteerden 24 films in drie weken tijd. “Het voelde net als het lopen van een marathon. We waren alleen maar aan het researchen, filmen en monteren. Slapen deden we maar weinig. We draaiden vaak dagen van 24 uur of meer. Toen ik thuis kwam vorig week moest ik rechtstreeks naar de fysiotherapeut.” Jennifer Pettersson heeft eerder voor de radio audio-minuten gemaakt. “Bij de radio is er een normaal budget voor. Er wordt veel aandacht aan besteed en er worden hoge eisen aan gesteld. Met de video minuten wilde ik laten zien dat je ondanks de beperkte middelen veel kunt vertellen binnen 60 seconden.” Het beeld dat ze van Tel Aviv had is niet veranderd maar wel verdiept. “Ik begrijp de Israëlische samenleving nu iets beter. De samenwerking met Tammuz was ook verhelderend. We hadden soms onenigheden over wat we moesten filmen maar onze verschillen complementeerden elkaar juist heel goed. Ik kon misschien als buitenstaander iets objectiever blijven, terwijl tammuz’ intieme kennis van de stad ontzettend waardevol was, en ons in staat stelde om de clichés te vermijden.” Als Jennifer Pettersson nog één extra minuut had gehad, dan had ze graag de illegale (Chinese) arbeiders willen filmen die ’s ochtends vroeg langs de wegen zitten te wachten met hun gereedschap. Ze wachten daar op tijdelijke werkgevers die hen meenemen naar een bouwplaats. “Dat is helaas niet gelukt. Dat kwam gedeeltelijk omdat er net een nieuwe wet is ingevoerd die het leven nog moeilijker maakt voor illegalen. Daardoor reageerden ze nog cameraschuwer dan ze al waren. Om diezelfde reden was het ook moeilijk Filippijnse verzorgers te vinden die bereid waren voor de camera te verschijnen, maar dat is gelukkig wel gelukt.” City One Minutes